فیلم مسافران دهُمین فیلمِ بهرام بیضایی (هشتمین فیلم بلند سینمایی) است که سالِ ۱۳۶۹ و ۱۳۷۰ ساخته شد؛و سالِ بعد کتابِ فیلمنامهاش،که نوشتهٔ فیلمساز است،چاپ شد.بیضایی تا دَه سال پس از مسافران فیلمِ بلند نساخت.
وقتی درباره پدیدآمدن شکل اولیه فیلمنامه از بیضایی سوال شد او پاسخ داد میخواستم فیلمی بسازم درباره اینکه چطور یک مراسم به مراسم دیگری تبدیل میشود.مسافران بیضایی از فضایی رئال روایت میشود اما داستانی سورئال دارد و با شروعی غافلگیرکننده که برای آن روز سینمای ایران قدمی بزرگ محسوب میشد فیلمش را روی پرده برد.بیضایی در اوایل فیلم یکی از شخصیتهایش را روبروی دوربین قرارداد تا پایان فیلم را در ابتدا بگوید.هما روستا در دقایق اولیه فیلم زمانی که همه مشغول آماده شدن برای سفر به تهران و شرکت در مراسم عروسی بودند ناگهان مقابل دوربین ایستاد و گفت:«آنها به تهران نخواهند رسید و همگی خواهند مرد.» این كار در سالی كه «مسافران» ساخته شد،یك جسارت فراتر از تصور بود.داستان فیلم مسافران داستانی نیست که بتوان آن را در چند خط روایت کرد.این فیلم قصه عدهای است که بناست یک آینه قدیمی را به مجلس عروسی برسانند اما درراه تصادف میکنند و مراسم عروسی به عزا تبدیل میشود.اما مادر خانواده این فقدان را نمیپذیرد.این فیلم در دهمین جشنواره فیلم فجر ۱۳۷۰ موفق به کسب جایزه ویژهی هیئت داوران شد.