نام «آذین» واژه‌ای فارسی است که ریشه در زبان کهن ایرانی دارد و از فعل «آراستن» مشتق شده است. این نام به معنای تزیین، زینت، و جلوه‌گری است و بیشتر در قالب اسم دخترانه به کار می‌رود، هرچند در برخی مناطق نیز به عنوان نام پسر نیز استفاده می‌شود. واژه «آذین» از دیرباز در ادبیات عرفانی و کلاسیک فارسی جایگاه ویژه‌ای داشته و نمادی از پاکی و جلوه‌ی درونی و بیرونی به شمار می‌رفته است. در فرهنگ عامه ایران، آذین به معنای آراسته کردن خانه، شهر، یا مراسم نیز به کار می‌رود. در کردی و لری هم کاربردهایی نزدیک به تزیین دارد. جالب آنکه در برخی متون تاریخی، «آذین» به صورت نمادین برای دخترانی با ویژگی‌های اخلاقی والا یا زیبایی خاص نیز استعمال شده است. همچنین، آذین با نزدیکی آوایی به نام‌هایی مانند «آذینا» و «آذینه» همسو است. این نام در سال‌های اخیر در ایران محبوب‌تر شده و مورد توجه والدینی است که به دنبال نامی با بار معنایی مثبت، اصیل و خوش‌آوا هستند. در خارج از ایران، هرچند رایج نیست، اما گاه توسط خانواده‌های ایرانی مقیم دیگر کشورها استفاده می‌شود و به دلیل تلفظ روان، قابل پذیرش در زبان‌های دیگر نیز هست. آذین همچنین در حوزه فرهنگی به عنوان بخشی از عبارت‌هایی مثل «آذین‌بندی» کاربرد فراگیر دارد.