ابوتراب خسروی

ابوتراب خسروی

ابوتراب خسروی نویسنده و برنده هفتمین دوره جایزه ادبی جلال آل احمد برای رمان ملکان عذاب است. پدرش نظامی بود؛ به همین دلیل سال های جوانی او در شهرهای گوناگون گذشت. در سال های ۱۳۴۸ و ۱۳۴۹ در دبیرستانی در اصفهان درس می خواند و شاگرد هوشنگ گلشیری، نویسنده بوده است. ابوتراب خسروی سال ها در شیراز به کودکان عقب مانده ذهنی آموزش می داد. ابوتراب خسروی هم اکنون بازنشسته شده است. جلد ۵ و ۶ مجله سیاه مشق به زندگی او پرداخته است.

نوشته های ابوتراب خسروی از مضامین فراواقع گرایانه با تکیه بر ویژگی های پسانوگرایانه مایه می گیرد. گفتگوی متن های گوناگون و بینِ متنی در آثار خسروی دیده می شود. نوشته های خسروی انسان را به درنگ در واژه ها دعوت می کنند. موضوعاتی مانند هستی، مرگ، عشق و انسان که با استحاله های پی در پی از موضوعات اصلی کارهای او هستند. کلمه، کلیدواژه اصلی آثار ابوتراب خسروی است. «کلمه» در آثار خسروی اصالت دارد. سه رمان اسفار کاتبان، رود راوی و ملکان عذاب، تریلوژی هستند که خسروی در آنها به سه موضوع قداست، فرقه گرایی، خرافات پرداخته است.