امیرمحمود انوار

سید امیرمحمود انوار

سید امیرمحمود انوار پژوهشگر، نویسنده و استاد دانشگاه در زمینه ادب و عرفان بود. از کودکی نزد پدرش، تحصیل علم را آغاز کرد و ادبیات عربی، ادبیات فارسی و کتب علوم صرف،نحو و بلاغت به ویژه کتاب های سیوطی، مغنی و مطول و منطق و اصول فقه و حکمت را آموخت. در سن پانزده سالگی در محضر عبدالحمید بدیع الزمانی در موسسه دانشکده ادبیات دانشگاه تهران حضور یافت و نزد وی متون گوناگون لغوی، نظم و نثر و صرف و نحو عربی را فراگرفت. در مدت تحصیل دانشجوی ممتاز وی بود تا اینکه در بیست و پنج سالگی از رساله دکترای خود با راهنمایی بدیع الزمانی و با نمره بسیار عالی دفاع کرد. از بیست و یک سالگی درس حکمت و عرفان را نزد الهی قمشه ای آموخت و حدود ده سال متون فلسفه چون منظومه حاج ملاهادی سبزواری و متون عرفانی چون شرح نابلسی و بورینی بر دیوان ابن فارض مصری و تفاسیر عرفانی چون تفسیر محیی الدین و غیره را به همراه علوم دیگر چون عروض و بیان فرا گرفت. چند سالی هم نزد علمای دیگر حوزه چون آیت الله فقیهی و علامه گیانی، سیوطی و مطول را آموخت. وی به مطالعه و تدریس متون عرفانی و تفسیری چون «مصباح الهدایه» عزالدین محمود کاشانی و «کشف الاسرار» میبدی، «عرائس البیان» روزبهان بقلی فسوی و کتب خواجه عبدالله انصاری و «اساس الاقتباس طوسی» و حکمت مشاء آثار بوعلی و تحصیل بهمنیار و… پرداختند. از سال ۱۳۴۶ به تدریس متون عرفانی فارسی، عربی، نظم و نثر، متون بلاغی، صرف و نحو و لغت مشغول شد.

از مهمترین تالیفات او کتاب های «ایوان مداین از دیدگاه بحتری و خاقانی، شرح قصیده سینیه بحتری» و «سعدی و متنبی و داوری میان دو شاعر پارسی و تازی» است. او ذوق شعری هم داشت و افزون بر دیوان خود چهار اثر منظوم را هم تصحیح کرد که عبارتند از: «تصحیح و نقد و بررسی و تعریب دیوان ابوالفتح بستی شاعر ذوالسانین و دوره غزنوی و شرح منظوم و منثور آن»، «منتخب اشعار حکیم ابوالمعارف زاهد و مقدمه ای تحلیلی بر آن»، «مقدمه ای تحلیلی بر کاروان عشق اثر طغرا یغمایی» و «مقدمه ای تحلیلی و عرفانی برگزیده دیوان محیی الدین الهی قمشه ای.