حسین خطیبی

حسین خطیبی

حسین خطیبی ادیب، شخصیت سیاسی و نویسنده و استاد دانشگاه بود. پدرش، حاج شیخ محمدعلی نوری،سال ها نایب التّولیه و مدرس مدرسه مروی تهران بود و امور مدرسه و طلاب و موقوفات را اداره می کرد. تحصیلات ابتدایی را در مدرسه ثریا و تحصیلات دوره ی اول متوسطه را در مدرسه اقدسیه انجام داد. سپس در مدرسه دارالفنون در رشته ادبی مشغول تحصیل شد و دیپلم خود را از آن مدرسه گرفت. دروس دوره ی دکتری را در سال ۱۳۱۸ به پایان برد و به تالیف و تنظیم رساله دکتری خود پرداخت که موضوع آن تاریخ تطور نثر فارسی بود. پس از ملک الشعرا بهار، اولین تحقیق درباره ی سبک شناسی در نظم و نثر فاسی به وسیله حسین خطیبی انجام گرفت. با تایید ابراهیم پورداوود، علی اصغر حکمت، احمد بهمنیار و بدیع الزمان فروزانفر، با قید «بسیار خوب» پذیرفته شد و سِمَت وی از دبیری دانشگاه به دانشیاری تبدیل یافت و مستقلاً تدریس سبک شناسی را در دانشکده ادبیات عهده دار شد.

در سال ۱۳۳۰، پس از درگذشت ملک الشعرا بهار، کرسی استادی وی به دکتر حسین خطیبی نوری واگذار شد و از آن تاریخ تا دوران کناره گیری، به تدریس تاریخ تطور نظم و نثر و دستور زبان فارسی در دوره های لیسانس و دکتری اشتغال داشت. دکتر خطیبی، در کنار شغل دانشگاهی، مشاغل دیگری را نیز عهده دار شد. چندی ریاست کتابخانه دانشکده حقوق دانشگاه تهران با او بود و بعد مدیریت «روزنامه ی رسمی کشور» را عهده دار شد. در دوره ی حکومت دکتر محمد مصدق، مدیرکل دفتر نخست وزیری بود و تا زمان سقوط مصدق با او همکاری نزدیک داشت. در سال ۱۳۴۲ در دوره بیست و یکم مجلس شورای ملی، از لار او را به مجلس فرستادند و در همان دوره به نیابت ریاست رسید. در دوره های بیست و دوم، بیست و سوم و بیست و چهارم مجلس شورای ملی، همچنان وکیل و نایب رئیس اول مجلس بود. دکتر حسین خطیبی نوری در سال ۱۳۲۸ مدیر عامل جمعیت شیر و خورشید سرخ شد. وی توانست جمعیت شیر و خورشید سرخ را به سرعت توسعه دهد، به طوری که ده ها بیمارستان، درمانگاه، پرورشگاه و موسسات خیریه و امدادی دیگر در سطح کشور تاسیس و دایر شد.