حسین کاظمی

حسین کاظمی

حسین کاظمی نقاش بزرگ نوگرای هنر معاصر بود. وی به عنوان یکی از مدرن ترین و تاثیرگذارترین پیشگامان نقاشی معاصر شناخته شده است. او که سالیان دراز دلبسته نقاشی آبستره بود در سال های آخر عمرش اعتقاد داشت نقاشی انتزاعی جوابگوی ذهن و ذوق ایرانی نیست و نقاشی بهتر است روالی غیر انتزاعی پیش بگیرد. وی خیلی زود در هفت و هشت سالگی استعداد خودش را در نقاشی با کپی کردن و طراحی کردن از روی تصاویر کتاب ها نشان داد و به همین خاطر خانواده اش او را به مدرسه کمال الملک فرستاد.

وی در طول فعالیت خود ریاست هنرستان هنرهای تبریز و ریاست هنرستان پسران تهران، استاد دانشکده هنرهای تزیینی و سرپرستی گروه نقاشی این دانشکده را به عهده داشته است. حسین کاظمی در سال ۱۳۲۴ از دانشکده فارغ التحصیل شد و برای ادامه تحصیل و هنرآموزی به فرانسه رفت، در بازگشت آثارش را در تالار رضا عباسی به نمایش گذاشت. وی مدال اولین و دومین بی ینال تهران را از آن خود کرده بود. آثارش دارای سبک مشخصی است و بیشتر به ایجاز و انتزاع تمایل دارد با دو عنصر گیاه و سنگ که بر زمینه تک رنگ به کار می گیرد و با استفاده از عنصر تجسمی بافت - برای القای تضاد- بیننده را به طیفی ناهمگون از عواطف می کشاند و در نهایت آرام آرام ذهن بیننده را به فضای عرفانی که در پس ظاهر تابلو نهفته است می برد و در آنجاست که عناصر به وحدت می رسند.

کاظمی در سال ۱۳۵۸، تهران به مقصد پاریس را ترک کرد و در کوی بین المللی هنرها اقامت گزید. وی در آنجا حدود ۵۰ اثر طراحی خود را به نمایش گذاشت که نیمی از آن ها به فروش رسید. وی در ۶۷ سالگی دچار بیماری حاد آرتروز گردن شد و پنج مرتبه تحت عمل جراحی قرار گرفت. با این حال، لحظه ای از کار بازنایستاد. وی حتی در بیمارستان - با وجود درد شدیدی که همواره او را آزار می داد - مرتب طراحی می کرد و چهره طبیب معالج خود را در همان زمان به تصویر کشید.