رضا ورزنده

رضا ورزنده

رضا ورزنده موسیقیدان و نوازنده بود. پدرش استاد او بود و پس از مهاجرت به تهران به دعوت استاد حسین قوامی در دهه ۱۳۳۰ و ورود به رادیو، با نوازندگانی چون رضا محجوبی و ابوالحسن صبا، سبک سنتور نوازی خود را اعتلا بخشید. وی در بسیاری از برنامه های گلها، گل های رنگارنگ، یک شاخه گل، گل های جاویدان، برگ سبز به اجرای سنتور پرداخته است.

ورزنده با سبک و شیوه ای کاملاً شخصی سنتور مینواخت و در هنر بداهه نوازی سنتور توانا بود. توجه به جملات آوازی، ریزهای پر، تحرک بسیار در اجرای جمله ها،سونوریته شفاف اما ویژه و خاص از ویژگی های ساز او به شمار میرفت. سنتور او نیز منحصر به فرد بود و اندازه ای متفاوت نسبت به سازهای مرسوم داشت. این ساز که توسط پدرش ساخته شده بود یک ساز ده خزک بود که رضا ورزنده از خرک دهم پوزسیون سیمهای زرد یک خرک به پوزسیون سیمهای سفید اضافه کرده بود و تعداد خرک های پوزسیون سیم سفید را ۱۱ عدد کرده بود به عبارتی میتوان گفت تعداد خرکهای سمت سیمهای زرد ۹ عدد و سمت سیمهای سفید ۱۱ خرک شده بود از دیگر تغییراتی که ورزنده روی این ساز داده بود میتوان به پنج سیم کردن پوزسیون سفید و ۳ سیم کردن پوزسیون زرد اشاره کرد البته لازم به ذکر است که ساز ایشان تماما از سیمهای سفید ۰.۴۵ پوشیده شده بود و سیمهای زرد نداشت.

مضرابهای او که بدون حلقه بود و خودش آنها را از چوب انار میساخت، مضراب آزاد نام گذاری کرده بود و هنگامی که میخواست در هنگام جواب آواز رزونانس صدا را کاهش دهد،حوله ای روی سیم ها می انداخت، آن گاه روی ساز می نواخت. شخصی بودن و درونی بودن سبک ورزنده و عدم تدریس مداوم شیوه او سبب شد که شیوه سنتورنوازی ورزنده چندان گسترش نیابد. البته از معدود شاگردان او میتوان به رحمت الله عنایتی اشاره کرد. و افرادی که به شیوه استاد ورزنده نوازندگی میکنند میتوان از دکتر پرویز افتخاری و کاوه شفیعی(شاگرد اقای رحمت الله عنایتی) میتوان نام برد.