طلیعه کامران

طلیعه کامران

طلیعه کامران نوازنده، نقاش و شاعر بود. به او لقب «مادر سنتورنوازی قدیم» داده اند. پدر او ویالون می نواخت و از شاگردان حسین خان اسماعیل زاده بود و مادرش نیز، هم با موسیقی آشنا بود و هم به نقاشی مشغول بود. در کودکی، حبیب سماعی که از دوستان پدر طلیعه کامران بود، آموزش سنتور نوازی او را به عهده گرفت. حبیب سماعی از حدود سال ۱۳۲۱، هر دو هفته به آموزش وی می پرداخت. او از سال ۱۳۲۶ نزد دیگر شاگر حبیب سماعی، مرتضی عبدالرسولی به تکمیل آموزه های خود پرداخت. طلیعه کامران همچنین، فراگیری ضربی های قدیمی و تجربه همنوازی را نزد حسین تهرانی آموخت.

حسین تهرانی او را به روح الله خالقی معرفی نمود و پس از آن، بخشی از کنسرت های انجمن موسیقی ملی به همنوازی سنتور طلیعه کامران و تمبک حسین تهرانی اختصاص یافت. روح الله خالقی در سفری به روسیه، بخشی از اجرای ضبط شده او در دستگاه همایون را به عنوان نمونه هنر بانوان موسیقی دان، به آن کشور عرضه نمود. در اواخر دهه ۱۳۲۰ طلیعه کامران با توصیه روح الله خالقی، به آموختن نت موسیقی نزد وی و پس از آن نزد ابوالحسن صبا پرداخت. او در حدود سال های ۱۳۳۴ و ۱۳۳۵، بخشی از آموخته های خود از حبیب سماعی شامل: دستگاه شور، آواز ابوعطا، آواز بیات اصفهان و دستگاه چهارگاه را نت نویسی کرد که بعدها در قالب کتاب «بخش هایی از ردیف حبیب سماعی به روایت طلیعه کامران» منتشر شد.

وی نخستین نمایشگاه انفرادی خود را در سال ۱۳۴۷ در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران برگزار نمود. او به منظور تکمیل آموخته های خود در زمینه نقاشی به پلریس و رم سفر کرد. آثار نقاشی او در ابتدا تحت تاثیر کمال الملک بود اما به مرور به آثار مدرن گرایش پیدا کرد. وی ۱۱ نمایشگاه انفرادی برگزار کرد و در ۴۲ نمایشگاه گروهی در ایران و خارج از ایران شرکت نمود. طلیعه کامران در زمینه شعر نیز به فعالیت پرداخت. بخش از اشعار او در کتابی با عنوان «بی نهایت، نهایت» در سال ۱۳۸۳ منتشر شد.