عبدالله دادور

عبدالله دادور

عبدالله دادور موسیقی دان و نوازنده سه تار پدرش اهل علم و ادب بود و با هنرمندان دوستی داشت. به همین سبب از کودکی به موسیقی گرایش پیدا کرد و به نواخته های هنرمندانی نظیر میرزا عبدلله فراهانی توجه می کرد. او از ۱۷ سالگی نزد درویش خان، نواختن سه تار را فرا گرفت. مدتی نیز از آموزش های مهدی صلحی (منتظم الحکما) بهره برد. وی تحصیلات خود را در مدرسه دارالفنون به پایان برد،سپس در مدرسه سن لوئی،زبان فرانسوی آموخت. عبدالله دادور مدتی نیز نزد «حاجی خان»، اصول ضرب را آموزش دید. او غیر از سه تار به نواختن پیانو نیز آشنایی داشت. وی در اداره های گمرک، دارایی و وزارت جنگ به فعالیت مشغول بود و از اعضای موسس انجمن موسیقی ملی بود. از او به عنوان یکی از بهترین شاگردان درویش خان یاد کرده اند.

از آثار او می توان به تعدادی صفحه گرامافون، همراهی (تار) با آواز پروانه،ضبط های خصوصی و تک نوازی سه تار (سال های دهه ۱۳۳۰) اشاره نمود. در سال ۱۳۷۹ در آلبوم موسیقی «صد سال سه تار» قطعه ای از آثار عبدالله دادور منتشر شد.