فرشاد پیوس

فرشاد پیوس

فرشاد پیوس بازی را در تیم راه آهن شروع کرد سپس به باشگاه شاهین پیوست، پس از آن به تیم نیرو هوایی و در سال ۱۳۶۴ به پرسپولیس رفت و بعد از سه سال به الاهلی قطر رفت و پس از یک سال باردیگر به پرسپولیس بازگشت و فوتبال را در این تیم به پایان رساند. فرشاد ۳۵ بازی ملی انجام داد و در این بازی ها ۱۹ گل به ثمر رساند. او جزو ۱۴ نفری بود که در سال ۶۵ و هنگام بازی های آسیایی ۱۹۸۶ در اعتراض به کادر فنی تیم ملی، از این تیم استعفا داد. او در آبان ۶۷ بدون پس گرفتن استعفا به تیم ملی دعوت شد. فرشاد پیوس با تیم ملی در بازی های آسیایی ۱۹۹۰ پکن حضور داشت و با آقای گلی در این مسابقات همراه با تیم ملی قهرمان این تورنمنت مهم آسیایی شد وی در پایان مسابقات با بازی های درخشانی که انجام داد در نهایت عضو تیم منتخب این مسابقات آسیایی قرار گرفت. پس از حوادث مسابقه با تیم ملی فوتبال ژاپن در جام ملت های آسیا ۱۹۹۲ از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا به دلیل حمله به داور به مدت یک سال از کلیه دیدارهای بین المللی و ملی محروم شد. بعد از خداحافظی از فوتبال، فرشاد به حرفه مربیگری روی آورد و توانست در چندین باشگاه فوتبال از جمله در شموشک نوشهر، آذربایجان تهران، تراکتورسازی تبریز، شموشک نوشهر، شهید قندی، هما تهران و برق شیراز و سپیدرود رشت به مربی گری بپردازد. از موفقیت های فردی فرشاد پیوس می توان به ثمر رساندن بیست گل در لیگ فوتبال ایران در سال ۱۳۷۳ نام برد. او با ۱۵۳ گل زده بهترین گلزن تمام ادوار پرسپولیس است. وی در یک سالی که در باشگاه قطری بازی کرد نیز در لیگ قطر به مقام آقای گل رسید. او در سال ۱۳۶۶ با ۱۳ گل آقای گل تهران شد. همچنین در سال ۱۳۷۰ این عنوان را با ۱۶ گل تکرار کرد. او همراه با پرسپولیس چند دوره قهرمان لیگ باشگاه های تهران و دو بار در سال های ۱۳۶۶ و ۱۳۷۰ قهرمان جام حذفی ایران شد. ضمن اینکه همراه تیم ملی ایران قهرمانی بازی های آسیایی ۱۹۹۰ و عنوان سوم جام ملتهای آسیا در سال ۱۹۸۸ را به دست آورد. او در این دو تورنمنت به ترتیب با ۴ و ۲ گل زده بهترین گلزن تیم ملی بود. او پس از حوادث شهرآورد سی و هشتم تهران در دی ماه سال ۱۳۷۳ شش ماه از حضور در میدان ها محروم شد.