محمد نوری

محمد نوری

محمد نوری دوران آغاز نوعی تفکر در شعر و موسیقی آوازی درمیان مردم، به ویژه نسل جوان بود که بخشی را می توان متاثر از نشر و پخش وسیع تر موسیقی علمی و آثار فولکور کشورهای جهان از طریق رادیو و صفحات گرامافون دانست.محمد نوری در همین سال ها (سنین نوجوانی) با خواندن اشعار نوینی که بر روی نغمه های روز کشورهای غربی و برخی قطعات کلاسیک آوازی سروده شده بود، کار خوانندگی را آغاز کرد.ناصر حسینی، افسر موسیقیدان ارتش از مشوقان محمد نوری بوده است.

وری در کنار تحصیل در رشته ادبیات زبان انگلیسی و رشته نمایش، آواز ایرانی را نزد اسماعیل مهرتاش آموخت. پس از آن نزد استادان هنرستان عالی موسیقی، سیروس شهردار و فریدون فرزانه و  مصطفی کمال پورتراب رفت و از آن ها تئوری موسیقی، سلفژ و نوازندگی پیانو را فراگرفت. آواز کلاسیک را نزد اولین باغچه بان و فاخره صبا آموخته و شیوه آوازی خود را با تاثیر از استادانی چونحسین اصلانی و ناصر حسینی پیدا کرد و رفته رفته به شیوه منحصر به فرد خود دست یافت.

محمد نوری پس از انقلاب بعد از مدتی سکوت، فعالیت هنری خود را با آلبوم در شب سرد زمستانی همراه با فریبرز لاچینی و احمدرضا احمدی در سال ۱۳۶۸ از سر گرفت.این همکاری بعدها با آلبوم «آوازهای سرزمین خورشید» ادامه یافت.محمد نوری طی پنج دهه بیش از سیصد قطعه آوازی اجرا کرد.او همچنین به نوشتن و ترجمه مقالات و سرودن اشعاری برای ترانه پرداخت. محمد نوری در سال های پایانی عمر چند اجرا به نفع بیماران خاص داشت. وی ترانه های زیادی با تم میهنی اجرا کرد. یکی از مهم ترین و معروف ترین ترانه های وی، جان مریم نام دارد که آهنگ آن از ساخته های خود نوری است.

محمد نوری پس از سال ها مبارزه با بیماری سرطان و وخامت وضعیت جسمانی در شامگاه ۹ مرداد ۱۳۸۹ در بیمارستان جم در تهران درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.