هوشنگ گلشیری نویسنده معاصر و سردبیر مجله کارنامه بود. مورّخان ادبی وی را از تاثیرگذارترین داستان نویسان معاصر زبان فارسی دانسته اند. او با نگارش رمان کوتاه شازده احتجاب در اواخر دهه چهل خورشیدی به شهرت فراوانی رسید. این کتاب را یکی از قوی ترین داستان ها دانسته اند. گلشیری کارش را با آموزگاری در روستاها و سپس تر در اصفهان آغاز کرد.از سال ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۷ به دعوتِ بهرام بیضایی در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران استادی کرد. پس از انقلاب با تشکیل جلسات هفتگی داستان خوانی و نقد داستان از سال ۱۳۶۲ تا پایان عمر خود نسلی از نویسندگان را پرورش داد که در دهه هفتاد خورشیدی به شهرت رسیدند. او همچنین عضو کانون نویسندگان ایران و از بنیانگذاران حلقه ادبی جُنگ اصفهان بود.
او در سال ۱۳۵۸ با فرزانه طاهری که مترجم است ازدواج کرد. حاصل این ازدواج دو فرزند به نام های غزل و باربد است. احمد گلشیری برادر وی مترجم و سیامک گلشیری برادرزاده او نیز نویسنده است. سرانجام گلشیری در سن ۶۲ سالگی بر اثر ابتلاء به بیماری مننژیت که نخستین نشانه های آن از پاییز ۱۳۷۸ خورشیدی پدیدار شده بود در بیمارستان ایران مهر درگذشت. او را در امامزاده طاهر شهر کرج به خاک سپردند. پس از درگذشت وی، بنیاد هوشنگ گلشیری برای ادامه تلاش های او و حمایت از فعالیت های ادبی تشکیل شد و جایزه هوشنگ گلشیری را برای اهدا به آثار منتخب ادبیات فارسی برقرار کرد.
داستان های کوتاه
داستان های بلند
رمان ها
فیلم نامه
غیرداستانی