ژازه تباتبایی

ژازه تباتبایی

ژازه تباتبایی نقاش، مجسمه ساز، شاعر و نمایشنامه نویس او «نگارخانه هنر جدید» را که اولین نگارخانه و یکی از مراکز فرهنگی مهم زمان خود بود تاسیس کرد. ژازه خود نام خویش را «تباتبایی» امضا می کرد. شهرت امروز او بیشتر برای فیگورهای خلاقانه و مجسمه های فلزی است که با جفت کاری (اَسِمبلاژ) قطعات فلزی ماشین آلات صنعتی و اتومبیل ها ساخته است. سبک او به هنر سقاخانه ای نزدیک است و شیر-زن ها و خورشیدها از موضوعاتی است که اغلب در کارهای وی تکرار می شوند. به همین دلیل از او به همراه تنی چند از نقاشان معاصر به عنوان پیشگامان مکتب سقاخانه یاد می شود که در اوایل دهه چهل شمسی شکل گرفت و شاید نخستین مکتب نقاشی منسجم باشد.

ژازه اولین داستان خود را بنام «شن و نی» در دوازده سالگی نوشت و سپس به دیگر رشته های هنری دست یازید. سپس نمایشنامه هایی مانند «شکوفه های پژمرده»، «لرد چی چی یانف»،«جای پا» و «آقاموچول» را نگارش کرده و خود نیز کارگردانی کرد و در «کانون پیشاهنگ» به روی صحنه آورد. در سال ۱۳۲۵ داستان «پسر کوچک» را چاپ نمود. او در سال ۱۳۲۹ از هنرستان هنرپیشگی دیپلم گرفت و اولین نمایشگاه نقاشی خود را که نقاشی هایی با سبک مینیاتور بودند برپا کرد.