دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

علوم پزشکی اصفهان

آموزشگاه عالی بهداری اصفهان در آذرماه سال ۱۳۲۵ با حضور جمعی از مسوولان وقت، از جمله «دکتر اقبال»، استاد دانشکده پزشکی تهران و وزیر بهداری، «پرفسور اوبرلن» رئیس دانشکده پزشکی تهران و «دکتر مصطفی حبیبی گلپایگانی» استاد آن دانشکده و بازرس آموزشگاه، در خانه ی کوچکی واقع در خیابان احمدآباد اصفهان افتتاح گردید. در آن زمان دانشجویان بعد از چهار سال تحصیل موفق به اخذ درجه بهدار می شدند.

منزل مزبور متعلق به یکی از نیکوکاران اصفهان بود و قرار بود این محل برای همیشه در اختیار آموزشگاه باشد و در مجاورت آن نیز به منظور آموزش بالینی، بیمارستانی احداث شود که متاسفانه به دلایلی این امر محقق نشد. به همین دلیل آموزشگاه برای تعیین محل برگزاری کلاسهای خود با اداره فرهنگ وقت مذاکره کرد و در نتیجه پس از مذاکرات، موافقت شد از کلاسهای دبیرستان سعدی برای درسهای نظری و همچنین از آزمایشگاههای آن دبیرستان برای کارآموزی عملی دانشجویان استفاده شود. پس از مدت کوتاهی آموزشگاه عالی بهداری به طور کامل در دبیرستان سعدی مستقر شد.

در سال ۱۳۲۹ هجری شمسی دانشکده پزشکی در جوار آموزشگاه عالی بهداری تاسیس شد که دانشجویان پس از شش سال تحصیل در آن موفق به اخذ درجه دکترا می شدند. در همین سال بود که به همّت دکتر حکمی زمینهای وسیع هزار جریب برای تاسیس دانشگاه خریداری و عملیات ساخت دانشکده پزشکی نیز آغاز شد.

در سال ۱۳۳۴ و زمانی که قسمتی از این ساختمان آماده شد، آموزشگاه عالی بهداری نیز به این مکان منتقل گردید. در همین سال دانشکده داروسازی تاسیس و به صورت مشترک با دانشکده پزشکی اداره می شد. در سال ۱۳۳۷ دانشکده داروسازی از پزشکی مجزا شد و همزمان نیز دانشکده ادبیات در کنار این دو دانشکده فعالیت خود را آغاز نمود. بدین ترتیب موجودیت دانشگاه اصفهان با سه دانشکده پزشکی، داروسازی و ادبیات از ۲۹ آذرماه سال ۱۳۳۷ و انتصاب اولین رئیس دانشگاه تحقق یافت.

پس از ادغام آموزشگاه عالی بهداری در دانشکده پزشکی در سال ۱۳۴۱، این دانشکده نخست با ۹ نفر عضو هیات علمی فعالیت می کرد. در این زمان آموزش عملی دانشجویان در آزمایشگاههای دبیرستان سعدی و سپس در آزمایشگاههای هزارجریب انجام می شد. کارآموزی بیمارستانی نیز در بخشهای بیمارستان خورشید و درمانگاههای آن زیر نظر دانشیارانی که ریاست بخشهای مربوطه را بر عهده داشتند، انجام می گردید. کارمندان و اساتید، بر اساس آئین نامه دانشکده پزشکی در ابتدا به وسیله کمیسیون مخصوصی انتخاب و سپس با مسابقه ای که در دانشکده پزشکی تهران برگزار می گردید، انتخاب
می شدند. افزون بر آن تعدادی هم بصورت حق التدریسی به عنوان استاد مشغول به کار شدند.

در شهریورماه ۱۳۴۶ همزمان با تصویب قانون تشکیل هیات امناء و تعیین رئیس جدید دانشگاه، فعالیتهای دانشگاه صورت نوینی به خود گرفت. در این دوره ساختمانهای مختلفی برای دانشکده ها در کوی دانشگاه، واقع در خیابان هزارجریب ایجاد شد، دوره های تخصصی پزشکی شروع به کار کرد، دو واحد آموزشگاه عالی داروئی و آموزشگاه عالی پرستاری و دوره شبانه و رشته لیسانس علوم آزمایشگاهی دائر گردید و کلینیک ویژه دانشگاه در مراکز پزشکی آیت الله کاشانی، خورشید و امین شروع به کار کرد.

پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، روند افزایش تعداد دانشکده ها و رشته های تحصیلی در مقاطع گوناگون روبه فزونی گذاشت و بالا رفتن انتظارات و نیازهای جامعه به خدمات سلامت، ضرورت پاسخگویی را جدی تر نمود. گستردگی خدمات ارائه شده در حیطه سلامت، لزوم فراهم آوردن زمینه برای آموزشهای بالینی و نیاز به توجه ویژه به مقوله بهداشت و درمان، ایده استقلال دانشگاههای علوم پزشکی را مطرح کرد و سرانجام در سال ۱۳۶۴ با تصویب قانون تشکیل وزارت بهداشت، درمان وآموزش پزشکی، با انتزاع دانشگاه اصفهان مجموعه پیشگفت تحت عنوان دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی اصفهان به حیات خویش ادامه داد. حیاتی که با شروع در سال ۱۳۲۵، هماره در طول تاریخ آکنده از عطر خدمت رسانی بی دریغ به مردم و ساحت مقدس علم بوده و همیشه چراغی فرا راه بالندگی و رشد دینی، فرهنگی و علمی در میهن عزیزمان، ایران اسلامی و سرتاسر جهان بوده و خواهد بود.