امیر حیاتی

امیر حیاتی

امیر حیاتی نوازنده تنبور، مقام دان، کلام خوان و شاع بود. حیاتی نواختن تنبور را از ۱۲ سالگی نزد پدر خود سپس نزد آقا سید نصیرالدین جیحون آبادی به مدت چندین سال به آموختن مقامات مجلسی و حقانی پرداخت شخصیت او در عین سادگی آمیزه ای شور و عشق و جنون بود و همین ویژگی بود که باعث تفاوت نوازندگی و مقامخوانی وی با دیگر اساتید به نام تنبور شد.وی شاگردانی بسیاری از جمله سید خلیل عالی نژاد و کیخسرو پورناظری را تربیت کرد. امیر حیاتی اولین کسی بود که اشعار فارسی را با ساز تنبور همراه ساخت.

تا پیش از حیاتی، فقط اشعار کردی با تنبور همراه می شد. در اوایل دهه سی بنا به درخواست دوستانش به تهران آمد و تا آخر عمر در آنجا اقامت گزید، آهنگ معروف «علی گویم علی جویم» که در سال ۱۳۳۹ ساخته شد، در همان سال به دعوت مسعولان رادیو به ضبط و اجرای چندین مقام باستانی تنبور و اثر بسیار زیبای ((علی گویم علی جویم)) پرداخت. و همین امر عامل مهمی در شناساندن موسیقی تنبور در خارج استان کرمانشاه بود. وی شیوه ای منحصر به فرد در نوازندگی تنبور داشت که بی شک در نیم قرن گذشته بیشتر نوازندگان از شیوه نواختن حیاتی بهره فراوان برده اند. حیاتی ساز خود را ندالحق مینامید تنبور خاص او ((ندالحق)) به مراتب کاسه ای بزرگتر و صدایی طنین انداز تر داشت.