امیر عشیری
Amir Ashiri
امیر عشیری
امیر عشیری نویسنده بود. برخی وی را پایه گذار ادبیات پلیسی می دانند. او همچنین در موضوعات تاریخی می نوشت. امیر عشیری، شهرت خود را با نوشتن پاورقی در دهه های سی تا پنجاه خورشیدی به دست آورد. پاورقی های عشیری در مجلاتی چون سپید و سیاه، روشنفکر و تهران مصور به چاپ می رسید، اما عمده پاورقی های او در اطلاعات هفتگی منتشر می شد. او جزو نسل دوم پاورقی نویسان و از پیروان سبک حسینقلی مستعان بود. عشیری از دوره نوجوانی به مسائل جاسوسی علاقه مند بود و ظاهراً همین موضوع وی را به سمت نوشتن داستان های جنایی کشاند. از زندگی عشیری اطلاعات چندانی در دست نیست. او یک دختر به نام «یگانه» داشت. عشیری در دوره نخست وزیری محمد مصدق از کشور خارج شده و مدتی در آلمان تحصیل کرد. اما پس از کودتای 28 مرداد به کشور بازگشت.
عشیری فعالیت مطبوعاتی اش را در «مجله آسیای جوان» به سردبیری علی حافظی آغاز کرد و نخستین پاورقی خود را در ۱۵ صفحه در سال ۱۳۲۷ در این مجله منتشر نمود. او کارمند وزارت صنایع و معادن بود، اما عمده درآمد خود را از راه روزنامه نگاری و نویسندگی تامین می کرد. امیر عشیری گاهی هم زمان در دو، سه مجله پاورقی های شبه جنایی_پلیسی و جاسوسی منتشر می کرد و طرفداران خاص خود را داشت.