علی اصغر بهاری

علی اصغر بهاری

علی اصغر بهاری از استادان موسیقی و نوازنده برجسته کمانچه بود. وی در دهه ۱۳۶۰ با فرامرز پایور، شهرام ناظری، جلیل شهناز، محمد اسماعیلی و سید محمد موسوی در گروه اساتید موسیقی همکاری داشت. وی اصالتاً اهل شهر بهار بوده است. پدرش «نایب محمدتقی خان» تا سن ۱۳ سالگی تربیت او را بر عهده داشت.

پس از آنکه پدرش ورشکسته شد، مادرش گوهر خانم فرزند میرزا علی خان نوازنده ماهر کمانچه، ناگزیر به همراه خانواده به خانه پدری پناه برد. در این زمان بود که با موسیقی انس گرفت و به کمانچه نوازی پدربزرگش علاقه مند شد. به درخواست مادرش از میرزا علی خان به مدت ۲ سال نواختن کمانچه را آموخت و سپس به مدت ۴ سال در مکتب سه دایی خود به نام های رضاخان، اکبرخان و حسن خان که در یک قرن پیش جزو هنرمندان نامی به حساب می آمدند، دست به تکمیل تجربیات خود در کمانچه نوازی زد.

بهاری پس از چندی در مشهد کلاس موسیقی جهت تعلیم می گشاید و یک سال هم با حبیب سماعی استاد سنتور کار می کند و شاگرد تعلیم می دهند و بعداً به تهران می آید و توسط استاد روح الله خالقی به مدرسه موسیقی جهت تعلیم دعوت می شود و در هنرستان شروع به همکاری می نماید. این ایام مصادف بود با گشایش رادیو که او را نیز به همکاری فرا می خواند. در سال ۳۲ بود که پس از سال ها دوری از کمانچه، با علاقه فراوان دوباره این ساز را دست گرفت.

در روزگاری که این ساز در حال فراموشی بود و اغلب به دیده تحقیر به آن نگریسته می شد و این ساز مخصوص مطرب های دوره گرد تلقی می شد. پس از اجراهای اصفر بهاری در رادیو، دانشگاه تهران از وی دعوت کرد تا به تعلیم هنرجویان این دانشگاه بپردازد. در سال ۱۳۴۶ با دعوت رادیو فرانسه در سالن دلاویل در میان سه هزار بیننده به اجرا پرداخت. اصغر بهاری نقش مهمی را در روایت تصانیف و نغمه های فراموش شده و مهجور موسیقی دارد. چنانچه بسیاری از تصانیف و نغمه هایی که اکنون موجود است، مدیون حافظه اوست.