منوچهر لشگری نوازنده، آهنگساز بود. از سن ده سالگی نواختن نی لبک و فلوت را نزد پدر و در سن دوازده سالگی نواختن ویالون را نزد دایی خود جواد لشگری و پس از مدتی نواختن کمانچه و نتاور و سه تار را نیز آموخت. وی نواختن کمانچه را نزد علی اصغر بهاری و ویالون را نزد بزرگ لشگری و جواد لشگری و نی لبک و فلوت را نزد پدر خود علی اصغر لشگری آموخت. همچنین هارمونی و آهنگسازی را نزد هوشنگ استوار یوسف یوسف زاده و پرفسور دیوید در کلاسهایی که از طرف رادیو در دانشگاه تهران تشکیل شده بود، فرا گرفت. منوچهر لشگری در طول همکاری در رادیو از راهنمایی های مرتضی حنانه بهره جست.
منوچهر لشگری از سال ۱۳۳۳ به عنوان نوازنده فلوت در ارکستر ابراهیم منصوری و مرتضی محجوبی شروع به نوازندگی و بعد از آن در سال ۱۳۴۰ به عنوان نوازنده و آهنگساز در ارکستر شماره 1 رادیو به رهبری حسینعلی ملاح و ارکستر نکیسا به رهبری مصطفی کسروی و ارکستر باربد به رهبری فریدون ناصری و فرهاد فخرالدینی و ارکستر سازهای ملی به رهبری مهدی مفتاح و همایون خرم ادامه داد.