منوچهر مطیعی تهرانی مترجم، داستان نویس و فیلمنامه نویس سینما بود. او به مدرسه نظام رفت و دانشکده افسری را به سبب علاقه به ادبیات نیمه تمام رها کرد و نویسندگی را آغاز نمود. نخستین کتاب داستان او با عنوان «گل آقا» در هفده سالگی اش منتشر شد و همین امر وی را به کارش بیشتر علاقه مند ساخت. در دهه ۱۳۲۰ به مطبوعات راه یافت و با نوشتن داستان و پاورقی راه آینده خود را یافت.
سال ها با مجلات ترقی، امید ایران، روشنفکر، تهران مصور، سپید و سیاه و همچنین آسیای جوان همکاری می کرد و با اسامی مستعار پرند، عقاب و م. تهرانی می نوشت. آخرین مجله ای که آثار بسیاری از او را به چاپ رساند زن روز بخصوص در دو دهه ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ بود؛ و شهرت وی در همین بیست سال به اوج خود رسید. در خلال همین سال ها بود که برای رادیو ایران داستا شب و داستان های جمعه را می نوشت. از سناریوهایی که به رشت تحریر کشید چند تا به فیلم سینمایی تبدیل شد.مطیعی شاعر هم بود که بیش از دو هزار بیت قصیده سروده است.