گلی ترقی نویسنده ساکن فرانسه است. از داستان های قابل تامل او می توان به بزرگ بانوی روح من، اتوبوس شمیران، و خانه ای در آسمان اشاره کرد. گلی ترقی در شمیران به مدرسه و سپس دبیرستان انوشیروان دادگر رفت. در ۱۹۵۴ پس از به پایان رساندن سیکل اول دبیرستان به آمریکا رفت. ۶ سال در آمریکا زندگی کرد و در رشته فلسفه فارغ التحصیل شد و از آن جا که زندگی در آمریکا را دوست نداشت و بازگشت. پس از بازگشت، به داستان نویسی روی آورد. او ۹ سال در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران به تدریس در رشته شناخت اساطیر و نمادهای آغازین پرداخت، سپس به فرانسه رفت.
اولین مجموعه داستان اش به نام من هم چه گوارا هستم در ۱۳۴۸ توسط انتشارات مروارید منتشر شد. پس از انقلاب به فرانسه رفت در آنجا هم به نوشتن ادامه داد یکی از داستان های اش به نام بزرگ بانوی روح من به فرانسه ترجمه شد. در ۱۹۸۵ این داستان به عنوان بهترین قصه سال در فرانسه برگزیده شد.در نخستین داستان های گلی ترقی شخصیت آدم ها بیمارگونه، ناامید، ناتوان و تنها و منزوی هستند که از همه چیز بیم دارند، سرخورده اند و رابطه ای با اجتماع ندارند، چرا که اغلب مردم جامعه را نادان و سطحی می بینند. ترقی پس از سال ۱۳۵۷ داستان های تامل برانگیزی مانند «بزرگ بانوی روح من»، «اتوبوس شمیران»، و «خانه ای در آسمان» نوشته است که نمونه های برجسته ادبیات داستانی معاصر ایران هستند. آثار او بجز خواب زمستانی به صورت داستان کوتاه بوده است. ترقی برنده دوّمین دوره جایزه بیتا به سال ۲۰۰۹ است.