صادق چوبک

صادق چوبک

صادق چوبک نویسنده بود.بسیاری او را همراه صادق هدایت و بزرگ علوی، پدران داستان نویسی نوین می دانند. نخستین مجموعه داستانی اش را با نام «خیمه شب بازی» در سال ۱۳۲۴ منتشر کرد. وی در این اثر و «چرا دریا طوفانی شد» (۱۳۲۸) بیشتر به توصیف مناظر پرداخته است، ضمن این که در این آثار شخصیت های داستان و روابط آن ها و روحیات آن ها نیز به تصویر کشیده شده اند. در سال ۱۳۲۸ اثر دیگرش را هم که دارای سه داستان و یک نمایشنامه بود، با عنوان «انتری که لوطی اش مرده بود» به چاپ سپرد. آثار دیگر وی که برایش شهرت فراوان به ارمغان آورد، رمان های «تنگسیر» (۱۳۴۲) و «سنگ صبور» (۱۳۴۵) است.

بیشتر داستان های وی درباره تیره روزی مردمی است که اسیر خرافه و نادانی و پایبند به مذهب خویش هستند. چوبک با توجه به خشونت رفتاری ای که در طبقات فرودست دیده می شد سراغ شخصیت ها و ماجراهایی رفت که هرکدام بخشی از این رفتار را بازتاب می دادند و به شدّت به دره تاریکی می بردند. او یک رئالیست تمام عیار بود که با منعکس کردن چرک ها و زخم های طبقه رها شده فرودست نه در جستجوی درمان آن ها بود و نه تلاش داشت پیشوای فکری نسلی شود که تاب این همه زشتی را نداشت. به همین دلیل چهره کریه و ناخوشایندی که از انسان بی چیز، گرسنه و فاقد رویا ارائه می دهد، نه تنها مبنای آرمان گرایانه ندارد بلکه نوعی رابطه دیالکتیکی است بین جنبه های مختلف خشونت. او در بیشتر داستان های کوتاه خود و رمان سنگ صبور، رکود و جمود زیستی ای را به تصویر کشید که اجازه خلق باورهای بزرگ و فکرهای مترقی را نمی دهد.از این منظر طبقه فرودست هرچند به عنوان مظلوم اما به شکل گناه کار ترسیم می شود که هرچه بیشتر در گل و لای فرومی رود.