جواد ذبیحی
جواد ذبیحی موذن، مداح و نوحه و مناجات خوان و خواننده دعاهای مذهب شیعه در مراسم مذهبی اهل بیت و آوازهای اصیل بود. پس از انقلاب، از آنجایی که مورد غضب انقلابیون و تندروهای مذهبی قرار گرفته بود، ذبیحی مدتی به زندان افتاد. پس از آزادی، در تیر ۱۳۵۹، او به شکل فجیعی با مثله شدن بدنش به قتل رسید. جواد ذبیحی از جوانی فینه عربی به سر می گذاشت و در نشست های مذهبی تهران و شهرستان ها شرکت می کرد. با وجود آن که تحصیلات رسمی نداشت، تمام ردیف های آواری را به خوبی می شناخت. او از سال ۱۳۳۶ با همکاری داوود پیرنیا و هنرمندانی چون حسن کسائی، رضا ورزنده، جلیل شهناز، احمد عبادی، مرتضی محجوبی، علی تجویدی، پرویز یاحقی، حسین تهرانی، مهدی خالدی و فرهنگ شریف، وارد عرصه موسیقی غیر مذهبی شد و آوازهایی را به یادگار گذاشت. او به همراه ساز آواز نمی خواند، بلکه در ابتدا آن ها دقایقی بداهه نوازی می کردند و سپس ذبیحی یک آواز کامل را بدون ساز می خواند و در انتها بار دیگر هنرمندان به اجرای موسیقی سازی می پرداختند.
در سال ۱۳۴۷ مجموعه ای از اشعار منتخب توسط وی با عنوان نغمه های آسمانی که در مناجات های خود در رادیو می خواند در ۱۶۵ صفحه با مقدمه محمد محیط طباطبایی و توسط انتشارات عطایی به چاپ رسید. ذبیحی همچون خواجه عبدالله انصاری بر خواندن مناجات ها به فارسی تاکید داشت. ذبیحی همچنین به خاطر صدای شفاف، زنگ دار و با وسعت و حجمی مناسب، تحریرهایی عمیق و تاثیرگذار، و آشنایی با ردیف موسیقی آوازی ایران شناخته می شد.
او خواننده مذهبی بود که در مراسم رسمی مذهبی شاه حضور می یافت و مناجات خوانی می کرد.مناجات های ربنا و اذان او در سال های پیش از انقلاب اسلامی در رادیو و تلویزیون ایران پخش می شد. آثار دیگری نیز از وی به جا مانده از قبیل مدح علی و دعای سحر.